نقدی بر آلبوم دل دار

آلبوم دل دار با موسیقی ارشد طهماسبی وآواز محسن کرامتی سال هاست از طریق انتشارات ماهور در دسترس علاقه مندان است.

قطعات:

1) هفت ضربی

2) ساز

3) تصنیف هفت ضربی

4) ساز و اواز

5) تصنیف سه گاه

6) ساز

7) ساز و آواز

8 ) تصنیف همایون

9) ساز و آواز

10 تصنیف نیشابورک

با اشعاری از:

حافظ

مولانا

عطار

و نوازندگی :

حمید متبسم تار و سه تار

حسین بهروزی نیا بربط

داریوش زرگری تنبک

ارشد طهماسبی تار

در این البوم توضیح قابل توجهی درباره ی دست گاه راست پنجگاه داده شده که قطعات اولیه این مجموعه را در بر می گیرد.

هدف از نوشتن این نقد بررسی فنی موسیقائی این مجموعه نیست بلکه بررسی احساس ها و عواطف این البوم مد نظر است. چرا که موسیقی ایرانی بر پایه احساس استوار است و همان قدر که نوشتن نقد در مورد ساختار فنی اثر لازم است بررسی عواطف و احساسات نیز جزو واجبات به شمار می آید که متاسفانه کم تر به ان پرداخته شده.

در آلبوم دل دار مسئله ای که بیشتر جلب توجه می کند شعور در آهنگ سازی و نوازندگی است.

حس همبستگی افراد گرمای خاصی را به شنونده منتقل می کند.

از این مجموعه صدای مهربان در عین حال غم گین اما پر تهاجم می شنوید.

تهاجمی قانون مند و در زمان خود از نظر ساز بندی و ریتم ها مدرن.

بشکن ها و اشاره های زنده یاد زرگری در قطعه ی هفت ضربی امید پیروزی را در شما ایجاد می کند.

امید پیروزی نه برای فتح سرزمین های دور بلکه پیروزی در مسیر دل و دلدادگی.

تصنیفی دیگر از این مجموعه با کلام شیوای خود مهر تائید بر این دلدادگی می زند و شما را نصیحت می کند:

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود لیک به خون جگر شود

دراب ها و ریز های پر صلابت ارشد طهماسبی حس تلاش برای زندگی را به نمایش می گذارد و پاساژهای بالارونده به شما سختی های زندگی را گوش زد می کند.

صدای بربط حس آرامش بعد از پیروزی و تلاش را تداعی می کند – آرامش رسیدن به معشوق – زیبا زیستن – زیبا فکر کردن و زیبا دل دادن.

صدای ساز حمید متبسم تفکر را در شما بر می انگیزد – و دارای پیامی شگرف است: شعور ذاتی و فطری آدمیت همراه با صداقت پاک کودکانه که چون چشمه زلال است .

در این اثر احترام به چشم می خورد – احترام به همکار :

تصنیف نیشاپورک به مناسبت بازگشت حسین علیزاده بعد از اقامت چند ساله در آلمان ساخته شده.

احترام – گوهری کم یاب در عرصه موسیقی .

نکته ی حائز اهمیت این است که هیچ ساز کششی در این اثر استفاده نشده و همه ی ساز های ملودیک- مضرابی هستند اما چنان ریز بینانه و با وسواس نواخته اند که شما به هیچ وجه کمبود ساز کششی را احساس نخواهید کرد و هیچ خلائی به وجود نیامده.

همچنین مانند بقیه ی کارهای کرامتی کلمات چه در تصانیف و چه در اواز ها بسیار شمرده – متین و با احساس بیان شده اند و کلام با شنونده ارتباطی صمیمی بر قرار می کند.

و باز جای دارد از داریوش زرگری یاد کنیم که چه زود شکفت و چه زود پژمرد.

تنبکش مرحمی است بر زخم های ما.

لینک مطلب:www.artmusic.ir/news/show.asp?id=16148